Een weekje Kirchberg
Daar stond ik dan op een loze, ietwat druilerige middag op een vrijwel lege parkeerplaats bij station Utrecht-Leidsche Rijn. Enkele maanden daarvoor had ik na veel wikken en wegen een reis naar Kirchberg geboekt via SingleSnow en vandaag was de dag dat ik in de bus zou springen, op naar de sneeuw!
Eigenlijk had ik geen idee wat ik kon verwachten; mijn vakanties bestaan altijd uit reizen met een groep vrienden of ergens alleen op af. De enige organisatie die daaraan te pas kwam was ik zelf. Ik ben er zo één die altijd wel zijn eigen gang gaat en groepsreizen vond ik niet echt wat voor mij. Maar toch, je moet iets wanneer je persé wilt wintersporten en je vrienden stuk voor stuk andere prioriteiten hebben. En om nou in je eentje in zo´n hutje te gaan zitten…
Verderop bij het station trof ik nog een klein groepje wintersporters aan, wel zo gemakkelijk om even een praatje te maken. De bus arriveerde en het moet even gezegd: het enthousiasme spatte van de begeleiding af! Veel mensen bleken meer dan eens met SingleSnow op vakantie te zijn geweest en iedereen was onverminderd optimistisch en had er gewoon ontzettend veel zin in. Een warm welkom dus en ik heb amper in de gaten gehad dat Oostenrijk toch een eindje rijden is (hoera voor goed kunnen slapen in de bus!)
Eenmaal aangekomen kon de pret pas echt beginnen, al was ik als non-skiër een klein beetje lost; ik wilde eigenlijk snowboarden maar enkele weken daarvoor had een flinke klapper met de mountainbike anders bepaald. Ski’s huren dus, en maar hopen dat ik heelhuids beneden zou komen met mijn nul komma nul ervaring. Samen met reisgenootje Riekie de eerste keer de piste verkend. Zij lag in een deuk, ik lag vooral op de grond maar de lol was er ook voor mij niet minder om. De dagen erna toch maar een paar lessen genomen. Dat bleek de juiste keuze want al snel kon ik – naast de après-ski en in het hotel – nu ook op de pistes full time aanhaken bij het complete reisgezelschap.
Eerlijk is eerlijk: vanaf het begin van de reis heb ik me geen moment alleen gevoeld. Het gezamenlijk ontbijten, skiën, après-skiën, avondeten en al dan niet nogmaals après-skiën was als één lang lint van gezelligheid aan elkaar geregen. Proberen bij de groep te horen was voor mij nog de grootste drempel maar ook dat verliep helemaal vlekkeloos, zelfs voor een nogal eigenwijs type als ik. De organisatie zat goed in elkaar, reisleidster Emma was er continu voor ons en dreigden we een beetje in te kakken, dan sleepte ze ons aan onze haren alsnog de après-ski kroeg in. Al met al een heerlijke week, nooit gedacht dat je in zo’n korte periode van ski-nitwit (“waar is dat lintje aan die stokken eigenlijk voor?“) met een lichte aversie voor groepsreizen naar skiënd gezelligheidsdier kon groeien!
Buiten een beetje skiën heb ik deze week nog een hele wijze les geleerd: You never ski alone. Volgend jaar ben ik er weer bij!